Ηλίθιες ατάκες που δεν πρόκειται να πάψουμε να λέμε

Καλησπέρα σε όλους! Χαίρομαι που βλέπω οτι το μπλογκ έχει προσελκύσει εδιαφέρον! Thanks to Carina το μπλογκ δεν έμεινε στα αζήτητα όλες αυτές τις μέρες που δεν έχω αξιωθεί να γράψω μία λέξη!
Η σημερινή μας λίστα έχει να κάνει όπως καταλάβατε και από τον τίτλο με τις κλασσικές ηλίθιες ατάκες που πετάμε όλοι μας κατά καιρούς αλλά που ξέρουμε ότι... ε... δεν ήταν και ανάγκη!!!

Here goes:


Νο1: Η ατάκα "εγώ" στην ερώτηση "ποιός είναι"... Εκεί που χτυπά το τηλέφωνο/η πόρτα και σε βγάζει ένας κάποιος από το έβδομο όνειρο, ρωτάς όλο απορία και για να δεις αν σε παίρνει να τον βρίσεις και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
-Ποιός είναι;
-Εγώ.
-Ποιός εγώ;
-Έλα ρε, εγώ είμαι σου λέω άνοιξε!
-Όνομα δεν έχεις;
-Ναι ρε, Φούφουτος με λένε. Θα ανοίξεις καμιά ώρα;;;

Μα βρε άνθρωπε του Θεού, αν είχα όντως καταλάβει ποιός είσαι νομίζεις θα καθόμουν να παίζω κρεμάλα μαζί σου τόση ώρα με την τσίμπλα στο μάτι; Τα ονόματα για τί μας τα δώσανε;;; Από 'δώ και πέρα θα σηκώνω το τηλέφωνο και θα λέω "Αναφέρσου!".


Νο2: Η χαζομάρα -που όλοι ξέρουμε ότι είναι χαζομάρα αλλά εξακολουθούμε να την κάνουμε- που αν πετύχουμε κάποιον παλιό γνωστό/κάποιον φίλο που έχουμε καιρό να δούμε κλπ. τον ρωτάμε "Τί νέα;":
-Ωπ, πού 'σαι ρε φιλάρα, χαθήκαμε! Καλά είσαι;; (με μεγάλη απορία στο βλέμμα και χωρίς να αφήσουμε τον άλλο να πάρει ανάσα!)
-Καλά είμαι ρε φίλε! Εσύ;
-Καλά, καλά! Τί νέα; (να τη η χρυσή ατάκα!)
-Ε, όπως τα ξέρεις μωρέ... Τα ίδια (ενίοτε α το "τα ίδια αντικαθήσταται από το "τα παλιά"!). Τρέξιμο, δουλεία, οικογένεια, αυτά.
-Μάλιστα, μάλιστα. Λοιπόν, χάρηκα που σε είδα και μην χαθούμε!

Αφού όλοι ξέρουμε πως θα χαθείτεεεεεε! Αφού όλοι ξέρουμε πως δεν είχε κανένας από τους δύο ειλικρινές ενδιαφέρον να μάθει τις εξελίξεις στην ζωή του άλλου! Και η γκαντεμιά της υπόθεσης;;; Ο νόμος του Μέρφυ βρίσκει την εφαρμογή του και εδώ: την μία φορά που θα βγεις με τα πατσαβούρια σου, αχτένιστος και βαριεστημένος, ε, εκείνη την φορά θα συναντήσεις όλους τους πιθανούς κριτές σου που υποψιάζεσαι ότι θα γυρίσουν και θα πουν "Πω, πω, πώς κατάντησε έτσι αυτός/ή;!"... Άμα είναι γκαντέμης ο άνθρωποοοοςςςς........


Νο3: "Δεν υπάρχεις!" Τί θα πει ρε παιδία "δεν υπάρχεις";;; Hellοοοο, στέκομαι μπροστά σουουου! Οκ, ξέρω πως είναι μεταφορική η χρήση του αλλά εξακολουθώ να το βρίσκω χαζό! Τί ακριβώς σημαίνει; Πώς ακριβώς συνδέεται με αυτό το οποίο υποννοεί; Το "δεν υπάρχεις" πώς κατέληξε να εκφράζει εκπλήξο-απορία;;; Μάλλον ... δεν υπάρχουν αυτές οι ερωτήσεις που κάνω, ε;


Νο4: Μπαίνεις στο σπίτι μετά από μία εξοντωτική μέρα και ακούς το "ανύπαρκτο" (για να μην ξεχνιόμαστε!): Γύρισες;
Όχι, αλλά γιατί δεν πετάγεσαι μία στην γωνία να δεις αν έρχομαι; Το κακό είναι ότι θα σε ρωτήσει μία φορά η μητέρα σου, μία ο πατέρας σου και μία κάποιος αδερφός/ξάδερφος/επισκέπτης που έτυχε να είναι παρόν. Δεν μπορούν να συγχρονιστούν και να ρωτήσουν μία και καλή; Έστω σαν χορωδία! Μα γιατί να μην ρωτήσεις "πώς ήταν η μέρα σου;" και να ρωτάς τα προφανή;


Νο5: "Πώς πήγε η σχολή/δουλεία;"... Οκ, ξέρω πως εκδηλώνει ενδιαφέρον αλλά δεν νομίζω πως φαίνομαι να έχω όρεξη να μιλήσω για αυτό που όλη μέρα βασάνιζε το μυαλό και το κορμί μου! I ´ve had enough... Καλό είναι να νοιάζονται οι άλλοι για το πως πέρασες την μέρα σου αλλά προτιμώ να ενημερώσω αύριο! Που είναι Σάββατο και δεν θα χρειαστεί να υποστώ και πάλι τα ίδια! Ούτως ή άλλως όμως, η απάντηση είναι λίγο πολύ γνωστή!


Αυτή η λίστα με έκανε να αναρωτιέμαι: μήπως είμαι πολύ γκρινιάρα;;;!!! Ααααπα πα πα πα... Για αυτό εξαντλώ όλα μου τα παραπονιάρικα σχόλια εδώ, για να μην τα ακούει η μάνα μου και μου τα χώνει! Για την ψυχή της μάνας μου λοιπόν!
Φιλιά σε όλους και ένα welcome στους νέους μας αναγνώστες! :D